Edward Theuns is de sterkste in de sprint van een uitgedunde kopgroep.
Het was vrij snel duidelijk dat de 67ste editie van de Sint Elooisprijs in Ruddervoorde opnieuw garant ging staan voor een topnamiddag: een onverwacht aangenaam lenteweertje, een ruim en kleurrijk deelnemersveld en een massa supporters op post.
Reeds in de aanvangsfase toonde de latere winnaar Edward Theuns dat hij over superbenen beschikte: samen met de latere nummer 2 in de uitslag – jawel – ging hij met een beperkte voorsprong de tweede ronde in. Het was de aanzet tot een koers die nooit meer stil viel. Het verschroeiende tempo zorgde er snel voor dat het ruim 150 koppige peloton niet lang samen bleef.
Na ronde 4 reed een uitgebreide kopgroep van 25 renners voorop en door een goede samenwerking breiden ze de voorsprong stelselmatig uit. Halfweg koers mochten de sportbestuurders plaats vatten achter de leiders, die dus ruim één minuut voorsprong hadden op het peloton. Dit peloton met daarin gekende namen als Stan Dewulf – de winnaar van vorig jaar – Timothy Dupont, Jelle Wallaeys, Tom Van Asbrouck … liet niet zomaar begaan. De voornoemde namen kwamen samen in een achtervolgende groep van 14 die snel naderde op de kopgroep.
Een boeiende finale diende zich dus aan maar de snelle wedstrijd eiste overal zijn tol : onder impuls van Edward Theuns brak de kopgroep in stukken en 10 renners gingen de laatste ronde in. Het tempo ging alweer de hoogte in en de achtervolgende groep kwam te laat om mee te dingen voor de overwinning.
Iedereen op zijn tandvlees dus en er kwamen dan ook weinig tot geen aanvallen in de slotronde. Na een sterke sprint kreeg Edward Theuns loon naar werken en mocht hij op het hoogste schavotje plaats nemen. Een echte opsteker na ondermeer een 2de plaats in Nokere en een 3de plaats in Le Samyn. Samuel Leroux en David van der Poel vervolledigden het podium.
